gmina

Gmina Bejsce położona jest w powiecie kazimierskim w południowej części województwa świętokrzyskiego, na obszarze Niecki Nidziańskiej, w pobliżu rzeki Nidzicy. Drogi lokalne prowadzące do Kazimierzy Wielkiej i Opatowca zapewniają połączenie ze szlakami komunikacyjnymi wiodącymi do Krakowa, Kielc  i Sandomierza. Bejsce są gminą rolniczą i uprawa ziemi jest głównym zajęciem jej mieszkańców. Brak przemysłu i dogodny klimat sprzyjają produkcji zdrowej żywności i rozwojowi agroturystyki. Na żyznych glebach uprawia  się warzywa gruntowe, zboża, tytoń, fasolę, rośliny okopowe i pastewne. Bliskość Krakowa, który zapewnia rynek zbytu płodów rolnych jest atutem dla rozwoju przechowalni i handlu. Bejsce od północy otoczone są pasmem wzgórz, co podkreśla ich piękne położenie. W pobliżu przepływa Nidzica. Szlak turystyczny prowadzi  z Bejsc przez Rogów do Opatowca.

Gmina Bejsce w liczbachStatut Gminy

Sołectwa w Gminie Bejsce

Bejsce

Wieś o 1000-letniej tradycji, w X w. istniał tu prawdopodobnie gródek rycerski z kaplicą, potem kościołem. W dokumencie biskupa krakowskiego Lamberta z r. 1063 jest informacja o dziesięcinie dla kościoła bejskiego. Kolejny, większy kościół był konsekrowany przez biskupa krakowskiego Pełkę w r. 1190. Wreszcie, w roku 1340 Ostasz z rodu Firlejów ufundował obecny kościół pw. św. Mikołaja, który w kolejnych wiekach został rozbudowany (najstarsza część to dzisiejsze prezbiterium z zakrystią) i poszerzony – najpierw o późnorenesansową kaplicę pw. NMP (Firlejowską), konsekrowaną w r. 1600 oraz – pochodzącą z połowy XVII w., barokową kaplicę św. Anny. W prezbiterium odkryto duże fragmenty polichromii gotyckiej z około 1400 r., obecnie po konserwacji, przedstawiające sceny biblijne, ilustrujące mękę Chrystusa oraz alegoryczne malowidła obrazujące grzechy główne. Kaplica pw. NMP jest kaplicą grobową wojewody krakowskiego Mikołaja Firleja i jego żony Elżbiety z Ligęzów i jest bardzo podobna do starszej, wawelskiej Kaplicy Zygmuntowskiej. Historycy sztuki zaliczają ją do najpiękniejszych kaplic renesansowych w Polsce. Właścicielami Bejsc było pięć rodów: Firlejowie (do 1678), Potoccy (do ok. 1767), ks. Hieronim Sanguszko (do ok. 1796), Badeniowie (do 1878), wreszcie Byszewscy. Nazwa wsi nie pochodzi – jak twierdzą niektórzy – od jakowegoś „beja”. Naukowcy wskazują dwa źródła pochodzenia nazwy:

• od Benedykta (zdrobniale „Biech” lub „Beszek”, a jego dobra „Biech-skie” lub „Biesz-skie” – po przekształceniach – Beszcze, Bescze – w końcu Bejsce)

• od „bzu” – odmiana „Bez” – „Beźce” – „Bejsce”. Przyjęcie nazwy od „bzu” rekomendował prof. Rymut, analizując nazwę wsi, występującą w różnych dokumentach i zapisach.

Herb Gminy Bejsce

Flaga Gminy Bejsce

GMINNA BIBLIOTEKA PUBLICZNA W BEJSCACH

• Kierownik – Teresa Iwańska

• Bejsce 238, 28-512 Bejsce

• tel. 41 376 60 62

• bibliotekabejsce@wp.pl

• NIP:605 004 67 05

• REGON:291212127

 

• www.gbpbejsce.pl

 

 

Dzień tygodnia	Godziny otwarcia
wtorek	13:00 - 17:00
czwartek	13:00 - 17:00
piątek	14:00 - 18:00
sobota	15:00 - -19:00
niedziela	15:00 - 19:00

Koła Gospodyń Wiejskich to jedne z najstarszych i najliczniejszych organizacji społecznych w Polsce, które powstają z inicjatywy kobiet. Zakres działalności KGW jest wzbogacany o nowe inicjatywy i dostosowany do zmieniających się warunków. Podstawę prawną dla funkcjonowania tych kobiecych organizacji stanowi „Ustawa o społeczno–zawodowych organizacjach rolników”.

W Gminie Bejsce lokalne tradycje kultywują następujące Koła:

1. KGW Bejsce

   Przewodnicząca: Bożena Górak

2. KGW Czyżowice

   Przewodnicząca: Bogusława Józefczyk

3. KGW Dobiesławice

   Przewodnicząca: Krystyna Wicher

4. KGW Kaczkowice

   Przewodnicząca: Jolanta Uszko

5. KGW Królewice

   Przewodnicząca: Joanna Kurek

6. KGW Uściszowice

   Przewodnicząca: Zdzisława Sterna

7. KGW Brończyce

   Przewodnicząca: Bernadetta Kurek

W województwie świętokrzyskim Kluby 4H pracują od 1995 roku. Pomagają młodym ludziom z obszarów wiejskich stać się użytecznymi członkami społeczeństwa. Poprzez realizację różnotematycznych programów edukacyjnych, w formie zabawy tematycznej, spełniają oczekiwania, gwarantują realizację własnych marzeń oraz bardzo dobrze przygotowują do dorosłego życia. Są kuźnią przyszłych liderów społeczności lokalnych. Pomagają podejmować decyzję także i w kwestii wyboru przyszłej pracy zawodowej.

Symbole i tradycje 4H

Znakiem rozpoznawczym klubu 4H jest czterolistna koniczyna z literą "H" umieszczoną na każdym listku.

Litery na emblemacie oznaczają:

Głowę (Head), Serce (Heart), Ręce (Hands) i Zdrowie (Health) - fundament wszystkich programów 4H.

Ślubowanie 4H w pełni wyjaśnia znaczenie tych słów: Zobowiązuję... swoją...

Głowę - żeby jaśniej myślała, ponieważ 4H:

• uczy kierowania się w życiu rozumem,

• rozwija umiejętności przydatne w całym dorosłym życiu,

• umożliwia bezpośrednie uczestniczenie w procesie podejmowania decyzji,

• uczy raczej "jak" niż "co" myśleć.

Serce - żeby było wierniejsze, ponieważ 4H:

• wpaja szacunek i troskę o innych,

• rozwija silne, partnerskie stosunki pomiędzy młodzieżą i dorosłymi,

• pomaga zrozumieć innych, którzy mogą wydawać się "odmienni",

• wzmacnia zdolność do nawiązywania trwałych przyjaźni.

Ręce - żeby chętniej służyły innym, ponieważ 4H:

• rozwija umiejętności poprzez własnoręcznie wykonywaną pracę,

• kładzie nacisk na samodzielne wykonywanie projektów przez młodzież,

• rozwija sprawność manualną,

• podejmuje wiele działań na rzecz lokalnej społeczności.

Zdrowie - żeby mi pozwoliło lepiej żyć, ponieważ 4H:

• dba o wszechstronny rozwój głowy, serca i rąk - czyli zdrowego człowieka,

• uczy podejmowania "zdrowych" decyzji,

• sprzyja prowadzeniu zdrowego stylu życia

• wpaja troskę o czyste i zdrowe środowisko dla mojego klubu, mojej społeczności, mojego kraju i mojego świata.

Hasło 4H

"Uczyć się działając" przypomina, że najbardziej efektywnym i atrakcyjnym sposobem uczenia jest samodzielne wykonanie danej rzeczy, a nie bierne słuchanie instrukcji o tym, jak należy to robić.

Motto 4H

"Najlepsze niech będzie jeszcze lepsze" motywuje młodzież i dorosłych liderów do ciągłego samodoskonalenia i ulepszania rzeczy uznanych za doskonałe.

Słowa hymnu

W uroczystym ślubowaniu brał udział Wójt Gminy Bejsce Józef Zuwała oraz zaproszeni goście, z tej okazji Marszałek Województwa Świętokrzyskiego Pan Adam Jarubas przesłał na ręce Wójta list gratulacyjny.

Galeria zdjęć ze Ślubowania

KLUB 4 H Dobiesławice w akcji czyli nasz udział w projekcie Na ratunek pszczołom

Wykaz świetlic

DZIEJE SAMORZĄDU I ADMINISTRACJI W GMINIE BEJSCE 1809-2010

Skansen Wsi Polskiej znajduje się na terenie wsi Morawiany gm. Bejsce, woj. Świętokrzyskie.Na cele skansenu zaadoptowano wszystkie zabudowania gospodarstwa rolnego, jak dom, obora, stodoła, wozownia oraz stary sad (z lat 50) XX. Zgromadzone eksponaty obejmują okres od radła do dnia dzisiejszego, od kijanki do tary i pralki automatycznej. Na werandzie domu (zbudowanego w początku XX w. w stylu krakowiaków wschodnich) i na zewnętrznych stronach budynków znajduje się kolekcja poświęcona koniom: munsztuki, uprzęże, czapraki, podkowy, siodło ułańskie, obrazy koni itp. W zabudowaniach obory to kolekcja żelazek, latarni, lamp naftowych, wag od sklepowych, jarmar-cznych po laboratoryjne, stare głośniki, radia, telewizory, laboratorium fotografa amatora i itp.Największa kolekcja to stodoła. Zobaczymy tam narzędzia do produkcji rolnej naszych pra, pra dziadków, kolekcje san, bryczek, kół, kołowrotków jak i wóz „rafiak”. Wyposażenie strażaka, łącznie z pompą ręczną Sprzęt gospodarstwa domowego m.in. kijanka, maglownice, center fugi, różna rodzaje maselniczek , itp.

W pozostałej części stodoły to warsztat kołodzieja, stolarza, krawca, szewca, kącik palacza itp. Zobaczymy też dużą kolekcję obrazów religijnych od poł. XIX do XXI wieku, wieńce dożynkowe jak i zestaw związany z kolędowaniem.Można również obejrzeć linię produkcji oleju z rzepaku, linię produkcji sukna z lnu lub konopi, itp. Wokół stodoły i w starym sadzie to kolekcja urządzeń i maszyn rolniczych jeszcze nie tak dawno będących w użytkowaniu a obecnie w większości w składach złomu.

Na zakończenie zwiedzania można postać w „Kręgu Mocy” leczącym różne schorzenia.
Możliwa jest też degustacja „Wina Morawiańskiego”, znajdującego się na Szlaku kulinarnym Ponidzia i Powiśla.

strona internetowa

Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej "BEJMED"

• Bejsce 236, 28-512 Bejsce

• NIP: 605-005-16-52

•  41  35 11 006

• 2600546@zoz.org.pl

Poradnia stomatologiczna

• Bejsce 236, 28-512 Bejsce

• NIP: 662-101-03-34

•  41  35 11 006

 

Kronika Gminy w Tygodniku Ponidzia

2016

Nr 24/2016

Gmina Bejsce w liczbach

Kapliczka - w najprostszej formie drewniana skrzynka z obrazem lub rzeźbą - świątkiem Jezusa, Matki Bożej lub świętego zawieszona na drzewie lub słupie. W formie rozbudowanej niewielka forma architektoniczna drewniana lub murowana, czasami mała kaplica. Geneza Dokładnie nie wiadomo, kiedy zaczęto budować kapliczki. Geneza tych obiektów kultu, jest bowiem bardzo stara i niezbyt jasna, posiadająca przynajmniej kilka sugerowanych źródeł. Według jednej z wersji, nazwa „kapliczka” wywodzi się od łacińskiego wyrazu ~cappa czyli płaszcz. Domniemywa się, że chodzi tu o płaszcz św. Marcina, biskupa z Tours, który przechowywany był w specjalnej celi - pomieszczeniu wewnątrz specjalnego, niewielkiego kultowego budynku o charakterystycznych kształtach, zwanym właśnie „kaplicą”. Według innych przypuszczeń już św. Ambroży, biskup Mediolanu z II poł. IV wieku wspominał o kapliczkach jako o miejscach kultu. Oficjalnie zgodę na odprawianie nabożeństw przy kapliczkach zatwierdził natomiast sobór w Agda z początków VI wieku. Odrębną kwestię stanowi hipoteza części badaczy, dopatrujących się w kapliczkach treści zupełnie niechrześcijańskich. Według nich, zwłaszcza rzadko spotykany na Warmii typ kapliczek słupowych (kapliczek umieszczonych na drewnianych lub murowanych wysokich słupach), jest niezwykle podobny do pogańskich słupów kultowych[1]. O "pogańskich kapliczkach" pisał choćby Nestor w IX w.: (…) jeśli kto umierał, to czynili nad nim tryznę, a potem czynili stos wielki i wkładali na ten stos umarłego i spalali, a potem, zebrawszy kości, wkładali je w małe naczynie i stawiali na słupie przy drogach, jak czynią Wiatycze i dziś. Podobne praktyki pogrzebowe były powszechne u ruskich plemion Kryniczan, Radymiczan, Siewierzan i Wiatyczan. Wpływ tych pogańskich obiektów kultowych na chrześcijańskie kapliczki był, jak się wydaje, dość istotny. W okresie późniejszym, kapliczki ustawiano na skrzyżowaniach dróg, w miejscach objawień religijnych lub ważnych dla społeczności lokalnej wydarzeń. Ze względu na niski koszt budowy fundowane były przez mniej zamożnych wiernych. Są nieodłącznym elementem krajobrazu polskiego, choć występują też w innych krajach europejskich. Tradycja budowania kapliczek jest nadal żywa, wznoszone są nadal obiekty tego typu.

Wykaz kapliczek na terenie gminy Bejsce 1

Wykaz kapliczek na ternie gminy Bejsce  2