Sołectwo Brończyce
sołtys i świetlicowa: Aneta Pietrzyk
Brończyce, 28-512 Bejsce
tel. 41 35 11 880
Położenie geograficzne. Brończyce położone są około 2 km na południe od Bejsc.
Nazwa: Branczice, Brancicz, Branyczicze
Zarys dziejów:
W roku 1470 należy do Parafii Rachwałowice (DLb. 1 s. 540; WR k. 267) i w tym samym roku do Parafii Bejsce (DLb. 1 s. 541).
W roku 1490 wieś należy do powiatu krakowskiego, a w roku 1581 podlega terytorialnie pod powiat proszowicki. (ŹD s. 10, 443).
Od 1535 roku własność biskupa krakowskiego Bodzanty, na korzyść którego Kazimierz Wielki rozstrzygnął spór z Siegniewem prepozytem kolegiaty Św. Michała na zamku krakowskim, przesądzając wieś Brończyce biskupowi. Bp zeznał, że wieś tę posiadali już czterej jego poprzednicy1B. były więc w posiadaniu już Jana Muskaty, bpa w latach 1295-1320 i on sam ją dzierży (KK l, 197); 1382 Szczepan i Jakub kmiecie z B. (SP 8, 1203); 1387 kmiecie: Bratkowa, Wojciech, Domasław, Elżbieta, Adam, Paweł, Staszko Płaczko i karczmarz Paweł z B. (SP 8, 4429, 4438, uw. 65/35); 1388 Paweł, Adamko, Jan kmiecie z Brończyc). W roku 1388 Władysław Jagiełło na prośbę Jana biskupa krakowskiego przenosi jego wieś Brończyce z prawa polskiego na prawo niemieckie średzkie i nadaje jej immunitet sądowy (KK 2, 348). W latach 1470-80 10 łanów kmiecych daje dziesięcinę snopową i konopną kustoszowi i kanonikom kolegiaty Ś. Michała na zamku krakowskim w następującym porządku: z połowy łanów pobiera dziesięcinę jednego roku kustosz, a drugiej połowy I prebenda, następnego zaś roku dzielą między siebie te dziesięciny II i III prebenda. W latach, w których ww.. kanonicy nie pobierają tu dziesięcin, pobierają je w swojej wsi Brańczyce; → Brańczyce, par. Niedźwiedź (DLb. 1 s. 539-43). W roku 1529 I prebenda i kustosz ww.. kol. pobierają na zmianę, co drugi rok, dziesięcinę snopową wart. 8 grzywien od 2 kmieci w Brończycach czyli z połowy wsi, II prebenda dziesięciny snopowej wart. 8 grzywien w tychże Brończycach i Brańczycach kolegiaty (LR s. 119, 169, 173). W XIX wieku źródła wymieniają dwie części tej samej wsi: prywatną i kościelną.[1]
[1] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w Średniowieczu, str.208-209, wersja elektroniczna
